Abstract:
Namysł nad związkami między teorią a praktyką pedagogiczną, charakterem, znaczeniem i tradycją
ich powiązań, pozwolił mi zbliżyć się do odpowiedzi na pytanie: czy istnieje taki rodzaj relacji między teorią
a praktyką, który jednoznacznie wzmacnia autonomię pedagogiki? W jakim stosunku, w pedagogice, pozostają
względem siebie kategorie otwartości i autonomii? Prezentuję przekonanie, że poczucie rozdźwięku
między teorią a praktyką, może okazać się szczególnie destruktywne dla nauczycieli, pedagogów i psychologów,
brzemienne w skutkach dla wychowanków, uczniów i podopiecznych oraz niekorzystne dla rozwoju
tychże dziedzin życia umysłowego; dla samej teorii i samej praktyki. Celem powyższych przemyśleń było
przede wszystkim: zwrócenie uwagi na to, że praktyka to nie nauka, ale teren badań i zastosowania rezultatów nauki; dostrzeżenie równoważności teorii i praktyki w ramach aksjologicznej natury człowieka i teoretycznopraktycznej; struktury wychowania; niwelowanie skutków trzech głównych stereotypów: (bezproduktywności teorii, apoteozy praktyki, oddalenia teorii od praktyki); spojrzenie na pedagogikę ogólną jako na teorię relacji między naukowym stanem wiedzy a praktyką edukacyjną.
Description:
Personal reflection on the relationships between pedagogical theory and practice as well as the character,
significance and tradition of their interrelationships has led me closer to answering the following question:
is there a relationship between theory and practice that enhances the autonomy of pedagogics? What is the
relationship, in pedagogics, between the categories of candor and autonomy? I am of the opinion that the
sense of dissonance between theory and practice may prove to be especially destructive not only to educators
and their students, but also to the development of theory and practice. The aim of this reflection was first of all: to focus on the fact that practice is not science but the sphere of studies where the results of science may be utilized; to perceive the equipoise between theory and practice within the axiological nature of the human being and the theoretical and practical structure of education; to counteract the effects resulting from the following three main stereotypes (unproductivity of theory,
apotheosis of practice, detachment of theory from practice); to look upon general pedagogics as a theory of relationship between the scientific status of knowledge and educational practice.
